Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει

όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα

έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω

πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες...

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Υποκρισία ή ο Ανθρωπισμός ως έκθεση ιδεών
            
 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί. Κατά Ματθαίον, 23, 13

“Censorship Hypocrisy”, oil on canvas, 36″x48″, Leo Mazzeo.
Παραπαίουσα η Λέξη
ακροβατεί στα χείλη μισανθρώπων,
όπως  ταλαντεύεται ο αυτόχειρας, εξαίσια, την ύστατη στιγμή
σε περβάζι ουρανοξύστη
πριν βάψει με το χρώμα της ζωής
 το γκρίζο της ασφάλτου.
Όπως ο άνεργος που έκανε το σώμα του εκκρεμές,
ανάμεσα σε γραφεία ευρέσεως εργασίας
και σε ουρές συσσιτίων,
με το στομάχι ελαφρύ και την καρδιά μολύβι.

Μαχαίρι δίκοπο η Λέξη,  πληγώνει 
όπως το βλέμμα του παιδιού στα άδεια χέρια της μάνας,
όπως κακοφορμίζει η πληγή σε σώμα αρρώστου που δε δέχτηκε το φάρμακο,
ή όπως περονιάζει την ψυχή του άστεγου το κρύο.

Θαμμένη η Λέξη στης γλώσσας τη χωματερή,
εκεί που τώρα κάποιοι βγάζουν το ψωμί τους...

Μα φτάνει πια χαλάμε την εικόνα! Τι νόημα έχουν τώρα πια οι λέξεις; 
Τέτοια δεν τα αντέχει, εξάλλου, ο ανθρωπισμός μας .
Κι ύστερα, δεν ήταν παρά μια ιδέα. 
Κακή ίσως, μα ιδέα!
Όχι στην ίδια τη ζωή ζητούμενο βεβαίως
αλλά σε έκθεση ιδεών,
που εκτέθηκε και -Τι ειρωνεία!- την ίδια τη ζωή εκθέτει!

(Υστερόγραφο λαϊκό με τη μορφή απορίας: 
Πώς να μιλήσεις για σκοινί σε σπίτι κρεμασμένου;)

                                         Μάνος Στεφανάκης,  Ηράκλειο 28-5-2014



Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Όσο μπορείς, Κ. Π. Καβάφη

Ξεκινάμε με τα βασικά: Καβάφης διδακτικός. Πρώτο μάθημα ζωής. Μάθημα  από κάποιον που δεν επιπλήττει, δεν λοιδορεί, δεν χλευάζει, δεν φωνασκεί. Στέκεται πλάι σου με συγκατάβαση, συνοδοιπόρος και συμπάσχων , μοιράζεται την εμπειρία του μαζί σου κι έχεις την αίσθηση πως θέλει να σε προφυλάξει για να μην πάθεις ό τι έπαθε ο ίδιος. Να γιατί η ποίηση του Καβάφη δεν εκνευρίζει με το διδακτισμό της! Γιατί βγαίνει αποφορτισμένη, νηφάλια από την ψυχή του ποιητή για να εντυπωθεί κατευθείαν στη δική μας.
Πόσοι από μας άραγε αν στα μικράτα μας είχαμε διαβάσει και ξαναδιαβάσει αυτό το ποίημα κι είχαμε κάνει το συμβιβασμό που μας προτείνει, γεφυρώνοντας το χάσμα ανάμεσα στην επιθυμία μας και τη δυνατότητα να την πραγματοποιήσουμε, δεν θα είχαμε αποφύγει τις κακοτοπιές και δεν θα είχαμε περισώσει τουλάχιστον την αξιοπρέπειά μας; Ο λόγος στον ποιητή:

Faraway looks - Rene Magritte, c.1927

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
 μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

 Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
 την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
 (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Οι εφαρμογές του Web 2.0 και η αξιοποίησή τους στα φιλολογικά μαθήματα